De geschiedenis van de RENE SIEGFRIED.
Door Jos Hubens, ambassadeur De Binnenvaart.
De duwboot RENE SIEGFRIED is in 1963 gebouwd bij scheepswerf De Biesbosch in Dordrecht. De opdracht was gegeven door de Franse staatsrederij Compagnie Française de Navigation Rhenane, kortweg CFNR genoemd, uit Straatsburg.
Zusterschepen
Zij was het tweede schip uit een serie van drie zusterschepen, die speciaal voor de vaart op de Boven-Rijn waren ontworpen, Als eerste in de serie kwam de MARSEILLE van de werf. De rij werd gesloten door de AUGUSTE DETOUF. De RENE SIEFGRIED kreeg bouwnummer 414 en werd vernoemd naar de directeur van de haven van Straatsburg.
Hoogte en diepgang
Door het hydraulisch beweegbare stuurhuis konden deze boten moeiteloos de lage bruggen van Kehl, Chalampé en Basel maar ook de hefdeuren van de sluizen van het Elzaskanaal passeren. Deze boten behoorden tot de tweede generatie duwboten en waren destijds één van de sterkste boten op de West-Europese waterwegen.
Niet alleen de hoogte was beperkt op de Boven-Rijn maar ook de diepgang vormde dikwijls een probleem. Na de tewaterlating bleken deze boten stuurlastig te liggen. Dit probleem werd opgelost door de voorpiek te belasten met betonblokken zodat de duwboten gelijklastig kwamen te liggen. Wat de diepgang van de schepen verminderde tot 1.45 m.
Technische gegevens
De RENE SIEGFRIED heeft een lengte van 32 m en een breedte van 11.30 m. Bij haar indienststelling was de boot uitgerust met twee MGO motoren van elk 950 pk. Met dit aantal pk’s kon zij twee tot vier type Europa I duwbakken van 1500 ton in de opvaart duwen. De duwbakken werden steeds groter en in 1972 werd zij van nieuwe MGO motoren voorzien van 1600 pk elk. Hiermee kon zij tegenstroom vier Europa IIa duwbakken van elk 2800 ton (totaal 11.200 ton) duwen. Niet alleen duwbakken, maakte onderdeel uit van het duwkonvooi, maar ook vele LASHbakken werden door de RENE SIEGFRIED vervoerd. Voor een betere manoeuvreerbaarheid werden deze duwboten voorzien van zogenaamde ”Flankingroeren” dit zijn roeren die zich vóór de scheepsschroeven bevinden. De boot had in haar actieve loopbaan een accommodatie voor 19 bemanningsleden. De bemanning bestond aanvankelijk uit: 2 kapiteins, 2 stuurmannen, 2 machinisten,4 matrozen en een kok. Later werd dit teruggebracht tot: 2 kapiteins, 1 stuurman, 1 machinist, 2 matrozen en een kok/matroos.
Museum
In 1989 werd de RENE SIEGFRIED vanwege overcapaciteit in de duwvaart en gebrek aan werk op de Boven- en Midden-Rijn, uit de vaart en genomen en opgelegd. Zoals zoveel andere schepen in de binnenvaart zou ook deze Franse boot, net zoals haar zusterschepen, haar einde vinden op een sloperij. Werner Engel heeft de Bondsregering in Duitsland, weten te overtuigen, dat de RENE SIEGFRIED een ontheffing van de internationale sloopregeling zou krijgen en bewaard moest blijven voor het nageslacht.
In de jaren 1990/1991 werd de duwboot verbouwd tot drijvend museum annex restaurant, waarbij aan het uiterlijk van de boot niets veranderd werd. Van binnen vond een grootscheepse verbouwing plaats; motoren werden verwijderd en op het bovendek werd een prachtig restaurant ingericht met 100 couverts. Op het benedendek en in de machinekamer werd een tentoonstellingsruimte gecreëerd. Op 29 oktober 1991 werd de boot afgemeerd in Nierstein op Rijnkilometer 481 en voor publiek geopend.
Stichting De Binnenvaart
In juni 2004 werd de RENE SIEGFRIED te koop aangeboden. Na langdurig onderhandelen is het koopcontract op 8 september getekend en is stichting De Binnenvaart de nieuwe eigenaar. Daarna werd de boot langzij het motorschip MONDEO van fam. J. Oudakker naar haar nieuwe thuishaven Dordrecht vervoert. Op 11-10-2004 werd de RENE SIEGFRIED afgemeerd in het Wantij aan de voormalige scheepswerf De Biesbosch waar zij in 1963 te water is gelaten, na ruim 40 jaar is zij weer thuis.
Binnenvaartmuseum
Een lang gekoesterde wens van ondergetekende, is in 2005 uitgekomen. Nederland heeft eindelijk, een Binnenvaartmuseum, dit is ondergebracht op de historische duwboot RENE SIEGFRIED met daarvoor, op traditionele wijze, gekoppeld de LASHbak CG S 6013.
Beide vaartuigen zijn dan ook geregistreerd in het Nationaal Register Mobiel Erfgoed Nederland. Door middel van onder andere, het achterschip van de houten hektjalk DE JONGE JACOB, kan men de evolutie van de houten zeilvaart tot de hedendaagse duwvaart aanschouwen in dit unieke binnenvaartmuseum. |
|